Hayaller kurardım ben kucuk bir cocukken. Penceremden yagmuru izlerken cok uzaklara gotururdu beni,o bulutlu gokyuzu... Bazen dısarda o muhtesem yagmurun altında doyasıya ıslanmayı,bazen de buyumeyi hayal ederdim... Buyumek cocuklugumuzun en buyuk,en guzel ve en populer hayaliydi...
Peki neydi bu buyume hevesi ? Gunesi daha mı parlak gorecektim ne? Yagmur daha mı guzel ıslatacaktı beni ? Ahh ne bos hayaller kuruyormusum meger !
Cocuktum iste.Daha hic bir seyin farkında olmayan,oyuncak bebekleriyle oynayan,kucuk bir cikolataya herseye kanan,buyumeyi merak eden ve zamanın hızla akmasını bekleyen kucuk,aptal,saf bir kız...
Henuz dunyanın siyahlarıyla tanısmamıs bir ben vardı ortalıkta...bembeyazdı gunlerim,hatta gecelerim..
Hayatın tum karanlıgına adım atmak istiyormusum meger...
En buyuk hayalim gercek oldu iste,buyudum..! Once bebeklerimi aldılar elimden,balonlarımı...Gulumsemelerimi bile caldı beni benden alan buyumek..
Sonra hayatı koydular karsıma 'buyumek istersin ha,al' dercesine.Tanıstım o an iste karanlıgın renkleriyle! Gunduzlerim bile simsiyahtı artık,her gun dogan gunese karsı ragmen simsiyah...Daha farklı bi gunes dogmalıydı,daha baska.Hayat gunesim belki de ... Hep hayalimdi aslında bu karanlık ama hayallerime bile sıgdıramamıstım bu buyuk boslugu.Kendi kendimi attıgım bu dipsiz kucuk kuyuda karanlıkla savasıyorum iste simdi. Giderek daha da vuruyorum dibe,buyumus bir kız olarak...
Buyudum iste,evet ! Simdi hayallerim bambaska.Geri donmek istiyorum aydınlıgıma ! O pembe,kucuk,renkli dunyama...
Peki ne yapmalı ? Gemi coktan batmıs,kaptan gemiyi batırmıs.. Can kurtaranları gordum once.Yolcuları kurtardılar ama beni burda bıraktılar.Yapacak bisey yok ! Kaptan bunu kendi istedi,yelkenleri kendi indirdi ! Bu yuzden uzulmeli.Kaptan kendini batırdı...
